Wszystkie systemy religijne tworzą się wokół idei, będących światłem prowadzącym ich wyznawców. Idee te są jak odpryski iskier z ogniska. Liczne, rozproszone chaotycznie wiatrem po przestrzeni. Kierowanie się w ich stronę ogranicza szerokość spojrzenia do stopnia, który uniemożliwia zarówno dostrzeżenie pozostałych iskier, jak i samego ognia.
Szerokość widzenia osoby wierzącej jest limitowana przez postrzegane przez pryzmat iskry pojęcie dobra (jej światła) oraz zła (ciemności rozpoczynającej się wraz z granicą jej jasności).
Wyzwolenie od religii wymaga odwagi spojrzenia w innym kierunku oraz ujarzmienia własnych lęków. Taka postawa spotyka się ze sprzeciwem obrońców „starego ładu”, u których lęk przed zniszczeniem dawnych struktur wywołuje większy strach niż ryzyko bohaterskiej śmierci.
Jako że religie umierają wraz z wyznawcami, wywołując konflikty w obronie przemijających wierzeń, ich strażnicy przyspieszają destrukcję starego ładu. Podczas gdy ogień może być podsycany w nieskończoność, pojedyncze iskry płoną w ściśle określonym czasie.
(trafia do kontenera Duchowość)